زنجیر انسانی آلمان در برابر جنگ "غیرانسانی" امریکا

لویگس پاسکال نگاهش همواره به بالا می رود و می گوید: «هوا هنوز خوب است». او در سه ماه گذشته بیش از آنکه در برلین شهر خودش باشد، در شهر رامشتاین بوده است. این سازماندهنده تظاهرات با همکار مبارزش راینر براون در مسیرشان به سوی پایگاه نیروی هوایی امریکا با پولیس صحبت کردند و به همکاران شان دستور کرایه کردن موترها و چاپ کردن پلاکارت ها را دادند..

برای ساختن یک رنجیره انسانی نیاز به مردم بیشتری است. اگر هوا خراب باشد، بیشتر مردم ترجیح می دهند در خانه بمانند. پاسکال نگران اشتراک کمتر مردم در تظاهرات است.

با آن هم شمار زیادی در منطقه کایزرسلاوترن در مقابل ایستگاه مرکزی قطار جمع شدند. تظاهرات از همین جا آغاز می شود و مظاهره کنندگان نه کیلومتر باید پیاده روی کنند. راینر براون به مظاهره چیان می گوید: «این برای همه ما یک ماجرا است».

همزمان با اینکه یک هواپیمای نظامی خاکستری رنگ امریکایی در حال نشست است، نزدیک به دو هزار انسان در محل گردآمده اند و چتری و پرچم های رنگینی را با خود دارند که روی شان نوشته شده "از خاک آلمان هرگز نباید دوباره جنگی آغاز گردد". اوسکار لافونتاینه یک سیاستمدار حزب چپ آلمان در میان تظاهرکنندگان سخنرانی کرده و شعار روی پلاکارت ها را دوباره فریاد زد.

هواپیمای نظامی به سوی باند فرود میدان هوایی رامشتاین پیش میرفت که مردم هم با قطار، موتر، بایسکل و پیاده به سوی این میدان حرکت کردند.

رامشتاین هزاران شغل ایجاد کرده

یک دوکاندار در نزدیکی محل از زیر چتری دوکانش به مظاهره کنندگان نگاه می کند. او نمی خواهد نامش را بگوید. او با امریکایی ها بزرگ شده و بیشتر مشتری هایش سربازان امریکایی هستند. او حتی داخل پایگاه امریکایی ها رفته است. امریکایی هایی که خانه ها را در این محل کرایه می کنند. این دوکاندار گفت: «این ایده که کسی با فشار دادن یک دکمه و با استفاده از پهپادها افرادی را بکشد و دوباره به خانه و در کنار کودکانش برگردد خوب نیست».

اینکه آیا واقعا از پایگاه رامشتاین برای عملیات های هواپیماهای بدون سرنشین جنگی استفاده می شود یا خیر، هنوز قطعی نیست. اما براساس اطلاعات مقامات استخباراتی سابق آلمان از این پایگاه زیگنال های ماهواره ای برای اهدافی در پاکستان و عراق فرستاده می شود.

در این منطقه تقریبا همه شغل ها به نوعی به پایگاه هوایی نیروهای امریکایی وابسته است. نزدیک به 3500 تن در این پایگاه کار می کنند که آلمانی و امریکایی هستند.

یک مشتری که به یکی از دوکان های رامشتاین وارد شده به این باور است که اگر این پایگاه بسته شود، همه قریه های اطرافش به قریه ارواح تبدیل می شوند. اما با وصف وابسته بودن بازار کار به این پایگاه، مردم در مقابل تظاهرات کنندگان علیه این پایگاه واکنشی نشان نمی دهند.

این مشتری می گوید اینطور هم نیست که پایگاه در پی این تظاهرات به زودی بسته شود: «در یک نظام دموکراسی هرکس حق دارد نظرش را بگوید». وی به این باور است که: «این خوب است که اگر ثبت نامی در این رابطه صورت گیرد، مردم همه با بله و آمین نخواهند پذیرفت».

یک نشانه مهم: رامشتاین متوقف شود

ساعت تقریبا سه بعد از ظهر شده و بیشتر پلاکارت ها و پرچم های بزرگ جمع شده اند. اما پاسکال لویگس هم در میان مظاهره کنندگان خوشحال است. راینر براون در برابر زنجیره انسانی چند کیلومتری ایستاده بود و گفت: «اگرچه ما نتوانستیم با زنجیره انسانی راه را به روی این پایگاه کاملا بسته کنیم، اما پیام واضحی را به دنیا فرستادیم که پایگاه رامشتاین باید متوقف شود».

با اینکه باران آرامی شروع به باریدن کرده بود، اما مردم دست در دست و با پرچم های شان ایستادند. یکی از سازماندهندگان این مظاهره گفت: «ما می خواهیم با این تجمع مان واضح بسازیم که ما انسان هایی هستیم که می خواهیم زندگی کنیم و علیه پایگاه هوایی هستیم که انسان ها را می کشد».

به گفته پاسکال در آخرین ایستگاه تظاهرات در برابر پایگاه هوایی امریکایی ها در رامشتاین حدود پنج هزار تن جمع شده بودند، اما پولیس از دو نیم تا سه هزار نفر سخن می گوید.

شمار زیادی از اشتراک کنندگان در این تظاهرات جوانان بودند. شمار زیادی انسان ها هم در یک کمپ صلح که در نزدیکی این پایگاه تشکیل شده از هفته ها پیش گردهم آمده اند و با صدای بلند آواز می خواندند.

گردهمایی و تظاهرات در مسیر راه سربازان امریکایی قرار دارد. سربازان که از کنار کمپ صلح و تظاهرات بگذرند، مظاهره چیان از آنان می خواهند که به کمپ برگردند. آنها شعارهایی را در کمپ صلح با خود دارند که روی شان نوشته شده "کشتن انسان ها را بس کنید"، "آنطور به نظر نمی رسد که نشان می دهید" و یا "جنگ پناهجو تولید می کند".

موترها از مقابل شان می گذرند، برخی از سربازان در لباس نظامی به عکس های تظاهرات کنندگان شلیک می کنند. به نظر آنان همه چیز امروز به خواست آنان پیش نمی رود.

مسئله استفاده از طیاره های بدون سرنشین نظامی از مدت ها قبل بحث برانگیز شده و براساس تحقیقات برخی از سازمان ها، تاکنون شمار زیادی انسان های غیرنظامی براثر حملات این هواپیماها در کشورهای چون افغانستان، پاکستان و عراق کشته شده اند.