کودکان کار در کوره‌های آجرپزی جنوب تهران

آیا کسی می‌داند این کودک در حال خداحافظی است یا سلام کردن؟ چه اهمیتی دارد؟ خانه‌اش ابریست اما گرمی دستان کوچک مهربانش را توانستم ثبت کنم تا ابد.

این همان خانه ابریست که از درون پیداست.

دو برادری که باید از رهگذر کوره‌ها نانی به کف آرند و سق بزنند.

ایستاد، نگاه کرد و ما گذشتیم. او همچنان ایستاده است.

تهران شهری که در آن برج میلاد را همه می‌شناسند اما برج‌های کوره‌پزخانه را نمی‌شناسند.

عکس گروهی که به خواست من جمع شدند. کودکانی که نصفشان مهاجر بودند و چه دوستانه در کنار هم برای لحظاتی ایستادند و بازی کردند البته کار در کوره‌پزخانه مجال بازی بیشتر را نمی‌داد.

شرح این عکس با شما.

در آن لحظه با خود فکر می‌کردم این دختر در دستانش به جای آجر باید قلمی می‌بود و شادمانه در حیاط مدرسه با همکلاسی‌هایش شیطنت می‌کرد. افسوس که این خیالی بیش نبود و در همان لحظه آجر بر سرم فرود آمد.