مایوی شنا از آغاز تا امروز

طراحان مایوهای شنا اکنون از پارچه‌ای استفاده می‌کنند که لطیف باشد و به سرعت خشک شود. در فصل شنای سال ۲۰۱۵ بار دیگر مایوهای یک‌تکه در ویترین‌های فروشگاه‌ها خودنمایی می‌کنند و بیکینی دیگر چندان مورد توجه نیست.

اولین مدل‌های مایوهای شنا در قرن هجدهم میلادی روانه بازار شدند. پارچه این مایوها از جنس پشم و پنبه بودند که در آب به شدت سنگین می‌شدند. آنها زمان زیادی برای خشک شدن احتیاج داشتند. در آن زمان محل شنای مردان و زنان از هم جدا بود.

در آغاز قرن بیستم میلادی با گسترش گردشگری نمونه‌های مد مایوهای شنا در سواحل دریاچه‌ها به سرعت گسترش یافت. به تدریج مایو‌ها چسبناک‌تر شدند و پارچه‌های کشدار برای تولید مایو مورد استفاده قرار گرفتند. مایوهایی که تمام بدن را می‌پوشاندند در سال ۱۹۱۰ طرفداران بسیار داشتند.

سرانجام در دهه ۱۹۲۰ مایوهای شنا مدل‌های دلپذیری به خود گرفتند. دکمه‌های طلایی و پولک‌دوزی‌های پر زرق‌و‌برق بخشی از مایوهای شنایی شدند که دیگر چسبناک و تنها برای بدن‌های لطیف ساخته شده بودند. در آن زمان مایو برای سایزهای بزرگ وجود نداشت.

استر ویلیامز، قهرمان شنای المپیک خیلی زود توانست در‌ هالیوود جای خود را باز کند. استر ویلیامز به خاطر جنگ جهانی دوم نتوانست در مسابقات المپیک ۱۹۴۰ شرکت کند و این مدال بدون شرکت در بازی‌ها به او اهدا شد. او به عنوان هنرپیشه و مدل مایوهای شنا نیز مشهور بود و بعدها از ثروتمندترین زنان‌هالیوود شد.

مرلین مونرو ستاره آمریکایی سینمای‌هالیوود در دهه ۱۹۴۰ موفقیت‌های خود را با عکس‌هایش در تقویم "پیرلی" که با حضور ستارگان دنیای مد تهیه و به تعداد محدودی چاپ می‌شود، آغاز کرد. بدن خوش‌تراش مرلین مونرو به مایوهای شنا جذابیتی خاص می‌داد.

در دهه ۱۹۵۰ زنان طلاق گرفته حق شرکت در مسابقات ملکه زیبایی را نداشتند. زنان زیباروی با مایوهای شنا که برجستگی‌های بدن‌شان‌را به خوبی به نمایش می‌گذاشتند، در مسابقات سال ۱۹۵۶ شرکت کرده بودند.

در زمانی که هنر پاپ (Pop Art) نه تنها در آمریکا، بلکه در اروپا نیز جایگاه ویژه‌ای یافته بود، هنرمندان به تدریج دست به انواع هنرهای انتزاعی‌تر زدند. هنر دیدگانی ( Optical Art یا آپ آرت Op Art) در دهه ۱۹۶۰ پدید آمد. آندره کوراژ از مهم‌ترین موسسان این شاخه هنری بود. کوراژ مایوهایی نیز بر اساس هنر دیدگانی به بازار مد عرضه کرد.

در دهه ۱۹۶۰ همراهی کلاه شنا و مایو جذابیت خاصی یافته و با توجه عمومی روبرو شد. دلیل این امر سالم نگه داشتن آب استخرها از ریزش موی شناگران بود. کلاه زنانه شنا آن قدر مدرن بود که جینالولو بریجیدا، هنرپیشه بزرگ سینما نیز در کنار شون کانری، با کلاهی بر سر ظاهر شد. مردان در دهه ۱۹۶۰ میلادی نیز معمولا در استخرها از کلاه شنا استفاده می‌کردند.

سریال تلویزیونی بی‌واچ سریالی بود که مدل‌های مایوی شنا را در سراسر جهان تغییر داد. مایوهایی که در این سریال به تن هنرپیشگان بودند، در سراسر جهان مشهور شدند و طرفداران بسیاری یافتند. پاملا اندرسون، هنرپیشه این سریال با اندام زیبای خود مدل‌های مختلف مایو را به بینندگان عرضه می‌کرد. مجموعه تلویزیونی بی‌واچ از سالهای ۱۹۸۹ تا ۲۰۰۱ در ۱۴۴ کشور جهان ادامه داشت.

مهم‌ترین موضوع جنجالی برای همه طراحان مایو این است که چقدر پارچه باید در تهیه یک مایو مصرف شود. این سوال که تا چه‌حد می‌توان بدن خود را در معرض دید دیگران قرار داد، موضوع اصلی طراحان مد مایوهای شنا شده است. نمایشگاه مدی در همین رابطه در سال ۲۰۱۱ میلادی در میامی آمریکا.

موضوع سایزهای بسیار بزرگ مشکل اصلی طراحان مد مایوهای شنا شده است. در چنین شرایطی پارچه‌های کشدار به کمک این طراحان آمده. مایوهای شنای خوب باید بتوانند کیفیت خود را چه در آب و چه در ساحل دریا، یا کنار استخر نیز حفظ کنند.