سخنان "بدون سانسور" زنان مسلمان در مورد حقوق زنان

کتاب با نوال سعداوی پزشک، نویسنده و فعال حقوق زنان شروع می‌شود. او می‌گوید که چرا زنان در خاورمیانه در مبارزه‌شان برای برابری حقوق هنوز موفق نشده‌اند: «در یک سیستم پدرسالار امپریالیستی و نظامی زنان نمی‌توانند آزادی بدست آورند. ما تحت سلطه قدرت و نه عدالت و دموکراسی دروغین و نه آزادی هستیم.»

رفح ناجد، روانکاو سوری سپتامبر سال ۲۰۱۱ زمانی که قصد داشت به درمان روانی تظاهرکنندگانی که علیه اسد مبارزه کرده بودند، کمک کند در دمشق دستگیر شد. دو ماه بعد او آزاد شد. از آن زمان رفح ناجد در تبعید در پاریس زندگی می‌کند. او در این کتاب می‌گوید: «جامعه عرب حاضر نیست تا تن به تغییر بدهد، زیرا هر کسی که حاضر به هماهنگی با جمع نباشد برچسب خداناباور یا غیرعادی می‌خورد.»

شیرین عبادی، وکیل ایرانی سالهاست که برای برابری حقوق زنان، کودکان و پناهجویان مبارزه می‌کند. او در سال ۲۰۰۳ جایزه نوبل صلح را دریافت کرد. عبادی به نویسنده کتاب می‌گوید: «دموکراسی شرق و غرب نمی‌شناسد. دموکراسی مطالبه یک ملت است. برای همین هم من مدل‌های مختلف دموکراسی را به رسمیت نمی‌شناسم.»

«اشغالگری حرکتی مردانه است، به خصوص اشغالگری نظامی. درگیری میان اسرائیل و فلسطین ساخته انسان است و ما زن‌ها باید آن را پایان دهیم.» این جمله را حنان عشراوی، نماینده فلسطینی مجلس اسرائیل و فعال مدنی می‌گوید. او به رغم اظهارات جنجالی‌اش در مورد پناهجویان یهودی نقش پر اهمیتی در جریان روند مذاکرات صلح میان اسرائیل و فلسطینیان داشته است.

امل الباشا زاده یمن است؛ کشوری که در شاخص سازمان ملل برای نابرابری جنسیتی رتبه‌ای بسیار پایین دارد. قانون شریعت در یمن محدودیت‌های زیادی را در زمینه حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به زنان روا می‌دارد. اما چرا؟ الباش در پاسخ به این پرسش می‌گوید: «مردان از زنان می‌ترسند، زیرا زنان صدای صلح هستند. زنان هیچ علاقه‌ای به جنگ ندارند، چون آنها دلال اسلحه نیستند.»

هاجر شریف اهل لیبی و کارمند سازمان ملل است. او معتقد است که برای پایان دادن به جنگ داخلی در این کشور هر دو جنسیت باید نگرش خود را تغییر دهند: «اگر درون خانواده‌ها نگاه کنید، مادرانی را می‌بینید که پسران جوان‌شان را روانه جنگ می‌کنند. هر چند آنها خود سلاح به دست نمی‌گیرند، اما در هر حال به چرخه خشونت در لیبی کمک می‌کنند.»

رعنا حسینی زاده، خبرنگار اردنی، فمینیست و فعال حقوق زنان است که در مورد خشونت علیه زنان می‌نویسد. او درباره قتل‌های ناموسی در این کشور می‌گوید: «جامعه اردن زنان را در همه چیز مقصر می‌داند؛ مقصرند چون اجازه می‌دهند به آنها تجاوز و تعرض شود، مقصرند چون بچه‌دار می‌شوند، حتی برای عدم وفاداری و تعهد شوهرانشان هم مقصرند. این فهرست تمامی ندارد.»